PRZEBACZENIE Gdzież jesteś miechu, władco mego paleniska, dziś różu rozchmurzona szata uleciała... Jesienna mądrość ogrodowa, stety bliska otula mnie odkąd zawierucha nastała. Odbijam się od myśli, w morzu buszujący, diamentowych głazów smagany huraganem. Umieram, cierpieniem wystudzony, więdnący nocą budzę się, pragnąc spotkać cię nad ranem. Czcionko mego druku szlachetna, utracona, perło analfabety ślepego złudzeniem, wraz z jedną kroplą lojalności uroniona powstań żywa; boskości, zwana przebaczeniem... |
Małgorzata Lorentowicz
2012-06-23 19:19:34
Przebaczenie to niczym podarowanie komus nowej tresci zycia...to wielkodusznosc na ktora nie kazdego stac..piękny wiersz....
Wolodia
2011-08-22 08:57:46
Wspaniała zdolność, umieć przebaczać..
