Spotykam Cię w srebrzystym lesie rozmarzoną porą,
pochłaniając odbicie kroplami rosy spełnione,
pustka mego serca dusi bezlitośnie, podporą...
jedynie ślad Twego oddechu i łzy rozrzewnione.
Samotne tulą się do siebie, w mojej wyobraźni
muskane jedwabiem promieni wiosennego słońca,
nie w smak im muzyka czystej, bochenkowej przyjaźni,
wiedziona wonią myśli tęczowej w ramionach gońca.
Oczy, miłości wyżyn spragnione, czerwono-mętne,
barwy nie czytają. Me dłonie pokryte zmarszczkami,
wczoraj jeszcze kwitnące pąkami, dziś obojętne...
Nawet włosy łamane bólem zastygły pozami.
Stoję samotnie przygarbione, ja, drzewo spróchniałe,
szeptami mrówek pocieszane, pozbawione liści,
pojednane z losem, gdy korniki zjedzą mnie całe,
a za moją sprawą chociaż ich pragnienie się ziści...